ขุนสึก (เขียนถูกแล้ว)

"ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก หัวใจ ลงทะเบียนฝากไว้ตัวเอากลับไป ใจให้เก็บรักษา ยอม จำนนเธอแล้ววันนี้แค่แรก เห็นหน้า"

"มโหรี ปี่มอญ อันใด ถึงได้ฟังพิลึกหูเยี่ยงนี้ "

เสียงคำรามของ เสมา ดังขึ้นในย่ำค่ำวันนั้น 

"บ้านเมืองฤาก็วุ่นวาย อยู่มากโข พวกมึงยังมาแหกปากร้องรำขับเสภา  กูเห็นมิสม"

ขุนศึกแห่งอโยธยา ยังคำรามต่อไม่หยุดนิ่ง

ด้วยใจคำนึงถึง อริราชศัตรูที่กำลังกรำศึก ณ เพลานี้ แลอีก เรไร ชู้รัก

"เสภาอันใด กูจักมิได้ยิน อ้ายเสมา ท่าทางมึงจะรบพุ่งกับอ้ายพวกพม่ารามัญ มากเสียจนบ้าใบ้ หูบอดเสียกระมัง" 

อ้ายสมบุญผู้เพื่อน หัวร่อเพื่อนเกลอ พลางยกจอกสาโทในมือ เทราดลงคอของมัน

เสมาหงุดหงิด เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว กระฟัดกระเฟียด เดินออกมานอกวงสาโท

ด้วยที่มัน นัดอีเรไรไว้

"นั่นผู้ใด ลับๆล่อๆเยี่ยงนี้ ฤามึงคือเสือหมอบแมวเซา ของอ้ายพม่ารามัญ มึงจงสำแดงตัวบัดเดี๋ยวนี้ หาไม่กูจักส่องปืนไฟโปรตุเกสใส่มึงให้วายสิ้น"

เสมาชักปืนไฟโปรตุเกส ประทับเล็งไปยังพุ่มไม้ไหวๆ

ร่างกายกำยำ ล่ำสัน ในวัยเบญจเพศของมัน หาได้กริ่งเกรงต่อผู้ใดไม่

"ฉันเองพี่เสมา เรไรชู้รักของพี่ ฉันมาก็ด้วยพี่นัดหมาย" 

อีเรไรผลุบออกจากที่ซ่อนพุ่มไม้ 

"โถ่เรไรเมียพี่ จักได้ตายห่าตายโหง ด้วยที่เอ็งมาเงียบๆเยี่ยงนี้"

เสมาโผโอบกอดเมียขวัญ ปลอบประโลมกันอ้อยอิ่ง ชั่วอึดใจ

"ขอบน้ำใจเอ็งนัก ที่มาด้วยนัดหมายของพี่

วันรุ่งพรุ่งนี้ แม่ข้าที่หัวเมืองด้านนอก จักเข้ามาพระนคร ด้วยเยี่ยมเยือนซึ่งตัวพี่

พี่เลยอยากพาเจ้า เรไร กราบเท้าท่านทั้งสองร่วมกัน"

เรไร ก้มหน้านิ่ง มิอาจล่วงรู้ความในของนางได้

"เจ้าอย่าเงียบเยี่ยงนี้ ใจคอไม่ดีเลย"

เรไรน้ำตาคลออาบพวงแก้มเปือนน้ำหมาก

"วันรุ่ง ข้าจักต้องเดินทางด้วยหมอวิลาสโปรตุเกส ไปยังเมืองฝรั่งแล้ว กาลข้างหน้าไม่รู้จักได้กลับมาฤาไม่"

ความเงียบแผ่ซ่านไปทั่วทุกบริเวญ อ้ายเสมา กับเรไร ยังคงยืนนิ่ง ไม่ติงไหว

"ฉันไม่รู้

......TO BE CONTINUED.....

ภาพประกอบจาก google