"สงคราม"

ข้าพเจ้ากำลัง จัดเตรียม อาวุธปืนที่มีทั้งหมด เช็ดทำความสะอาดลำกล้อง
 เครื่องกระสุน ทุกกระบอก เตรียมพร้อมทุกสถานะการณ์
ลูกน้องข้าพเจ้า แถวหน้ากระดาน รอรับแจกอาวุธ หน้าตากระเหี้ยนกระหือรือ 
พร้อมรับคำสั่งจากข้าพเจ้าทุกนาย ทุกคนพรางหน้าตา แทบจะไม่เห็นเค้าหน้าเดิม
10:00 น.
ข้าพเจ้า : "พวกนายพร้อมลุยนะ"
"พร้อมครับ/ค่ะ" เสียงตอบรับหึกเหิม พร้อมทำสงครามอย่างเต็มที่
ข้าพเจ้าเริ่มแจกจ่ายอาวุธ ให้กับทุกๆคน
ใจหนึ่ง ก็เป็นห่วง ห่ากระสุนทั่วทุกสาระทิศ รถถัง พลซุ่มยิง มีหรือจะไม่เฉียดใกล้ 
ทุกคนต้องโดนกันทั้งนั้น มากน้อยแค่ใหน สุดแล้วแต่เวรกรรม ที่เขาเหล่านั้นทำมา
    ลูกน้องข้าพเจ้าพร้อมแล้ว ความห่วงใยคงต้องสลัดทิ้งไป  

"สู้ๆทุกคนพี่จะคอยระวังหลังให้"
…………
พวกเราตั้งป้อมกำบัง 
"เลือกที่จะตั้งป้อมซุ่มยิงมากกว่า ไปลาดตระเวนสนามรบ ปลอดภัยกว่านะ"

(ข้าพเจ้าบอกยุทธวิธีกับลูกน้อง)
ข้าศึกศัตรู เริ่มเข้ามาเป็นระยะ ลูกน้องข้าพเจ้าสาดกระสุนใส่ไม่ยั้ง 
เสียงอื้ออลไปทั่วสารทิศ การต่อสู้ กินเวลาไปหลายชั่วโมง ทุกคนดูเหนื่อยล้า
 แต่ก็ไม่มีใครย่อท้อ
ราวๆบ่ายโมง ข้าพเจ้าก็โดนคมกระสุน จากรถถังทางด้านหลัง 
บรึ้มมม!!! 
กรี๊ดดด!!
อร๊าาคคค!!
ฮ่าาๆๆๆ!!
ความรู้สึกเย็นยะเยือกแผ่ซ่าน 
ไปทั่วร่างกายข้าพเจ้า 
"อ๊าาาคคค!! พี่โดนยิงแล้ว"
ลูกน้องทุกคน หันมาทางข้าพเจ้า
เล็งปืนทุกกระบอกมาทางข้าพเจ้า
ทุกคนหน้าตาแดงก่ำ เปียกโชกไปทั้งร่าง แป้งที่พรางหน้าไว้ตอนเช้า
เริ่มหลุดลอกออกหมดแล้ว
 **เสียงหัวเราะของเด็กๆดังขึ้น พร้อมกับการรุมยิงปืนฉีดน้ำใส่ข้าพเจ้า
ทุกคน …เปียกจนได้ …เฮ้ออ!! 

‪#‎สวัสดีปีใหม่‬ ‪#‎สวัสดีวันสงกรานต์‬