"ผีอำ"
ผ่างงง!! (จะผ่างทำไม มีใครเขาตกใจกัน) คุณๆครับ คุณเคย "โดนผีอำ" หรือเปล่า ผีอำ ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานได้ นิยามไว้ว่า อาการที่ปรากฏเมื่อเวลานอน เคลิ้...
บทความ
"เรื่องเล่าเขย่าขัน" ภาคพิเศษ
ผมกลับมาจากไปตกปลา ถึงบ้านเกือบ2ทุ่ม ในระหว่างที่ถอดหมวกถอดผ้าคลุมหน้าออก ก้มหน้าก้มตาหากุญแจเพื่อที่จะเปิดเข้าร้าน พอเงยหน้า ต้องผงะ!! เห็นเงาสะท้อนท...
คุณน้า
เสียงหมาหอน โหยหวนชวนขนลุก ดังขึ้นเป็นระยะๆ ในระหว่างที่ผมเดินตามหลัง “คุณน้า” เพื่อเข้าที่พักในวันแรกของผม คุณน้าไปรับผมถึงบ้าน เพื่อมาอยู่กับท่าน ในอีกหนึ่งจังหวัดเราใช้เวลาเดินทางกันตั้งแต่เช้า ถึงที่หมายก็ค่ำมืดแล้ว เด็กอายุ12ปี จะประสีประสาอะไรกับความมืด "กลัว" เป็นเรื่องธรรมดา แล้วยิ่งเป็นสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคย และ อึ๋ยยยย!! (อ่านต่อครับ) เงาตะคุ่มๆของไม้ยืนต้นที่สูงชะลูด ทำให้จินตนาการถึงผีเปรตขายาว เหมือนกับที่เคยดูในละครทีวี เสียงซู่ๆของลมพัดยอดของมัน ดังแหลมหวีดหวิวเข้ากับจินตนาการยิ่งนัก ใครจะว่าผมตาขาว เชิญตามสบายไม่ไปยืนตรงนั้น คุณไม่รู้หรอก จบประถมปีที่6 ผมก็มีอันต้องพลัดพรากจากบ้าน ครอบครัว ผู้เป็นแม่ ฝากฝังให้น้องชายท่าน(คุณน้าที่ผมเดินตามท่านอยู่นี่ล่ะครับ) ช่วยดูแลตัวผมและหวังพึ่งพาให้คุณน้า ช่วยหาโรงเรียนให้ผมเรียน สมดั่งใจอยากอีกด้วย “เอามันไปเลี้ยงหน่อย” ดูสิครับแม่ผม เฮ้อ! ผมไม่เคยว่าท่านหรอกครับ เพราะลำพังที่บ้านผม น้องๆอีก3คนยังเล็กๆอยู่นัก ผมเข้าใจความลำบากของท่าน “รีบๆเข้าฝนฟ้ากำลังจะตก” คุณน้าปรามเพราะเห็นผมเริ่มจะเดินอ่อยเอื่อย เพราะกลัวส...
“หลง”
ผมยังเด็กนัก วิ่งเล่นซนไปวันๆ แต่พ่อกับพี่ชายก็ไม่เคยให้วิ่งออกนอกบริเวณบ้าน พี่ชายผมตื่นสายประจำ ผมต้องคอยปลุกพี่ชายไปโรงเรียนอยู่เสมอ ก่อนไปโรงเรียน พี่ชายจะมาหยอกล้อกับผมทุกวัน “ตอนเย็นเจอกันนะ โมจิ ไปโรงเรียนก่อนนะ บ๊ายบาย” พี่ชายผมลูบหัวเอ็นดูเบาๆ พี่ชายผมเรียนอยู่ ป.1 ฮะ วันหยุดเราขลุกตัวแต่อยู่ในบ้าน พ่อไม่ให้ออกไปไหน ด้วยความที่ บ้านเราติดถนนใหญ่ พ่อเป็นห่วง กลัวคนจะมาจับตัวไป ยิ่งมีข่าวเด็กหายอยู่บ่อยๆ “พ่อกลัวรถจะชนน่ะ พี่เราก็โดนรถชนตายไปแล้ว” สีหน้าพ่อเศร้าหมองทุกที ที่พูดถึงเรื่องรถชน ผมเอียงคอรับคำ “ฮือๆงือๆ” เป็นสองคำที่ผมเปล่งเสียงออกมาได้ ก็บอกแล้วผมยังเด็กมาก เช้าวันนั้นหลังจากที่เราไปส่งพี่ชายผมไปโรงเรียนแล้ว พ่อก็อุ้มผมมานั่งบนโซฟารับแขกหน้าบ้าน “เรารออยู่นี่นะห้ามลงจากโซฟาเด็ดขาด เข้าใจนะ" พ่อกำชับแล้วเดินหายเข้าไปหลังบ้าน ผมมองดูรถวิ่งผ่านไปมา มีเด็กๆรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ชายผม กวักมือเรียกบ้างล่ะ มองดูผมบ้างล่ะ ทุกคนดูเป็นมิตร ไม่เห็นหน้ากลัวเลย ผมค่อยๆปีนลงจากโซฟาเบาๆ เดินไปชะเง้อคออยู่หน้าบ้าน ไม่รู้อะไรมาดลใจ ให้ผมเดินออกมาบนถนนใหญ่ พี...
น้ำพองสยองขวัญ
11 ปีที่แล้วผมย้ายมาทำมาหากินที่นี่ อ.น้ำพอง จ.ขอนแก่น อำเภอเล็กๆ แต่มากด้วยความอบอุ่น ผมเป็นคนเก็บตัว มีเพื่อนน้อยมาก ยังไม่ค่อยรู้จักใคร รู้จักคนแรก แกชื่อพี่ยา พี่ยาจะไปไหนมาไหนกับผมบ่อย มีอยู่วันหนึ่ง ผมกับพี่ยาต้องไปทำธุระ แถวเขื่อนอุบุลรัตน์ ประมาณ 2-3 ทุ่ม เวลาไม่แน่ชัด ผมเป็นคนขับรถ พี่ยาก็นั่งข้างๆ ถามนู้นนี่นั่น สงสัยแกจะกลัวผมหลับ เราขับผ่านสะพาน บ้านเสียว(ชื่อหมู่บ้าน จริงๆนะ) ด้วยความเร็ว 40-50 กม./ชม. ช่วงเวลานั้น นานๆมีรถสวนมาบ้าง ถนนดูโล่งๆ เราก็ขับเล่นลมกันสบายใจ ผ่านทางโค้ง ปัจจุบันซ้ายมือของพวกเราจะเป็น ร้านอาหาร-คาราโอเกะ เหตุเกิดอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า ผมจำได้ติดตาไม่มีวันลืม อีกประมาณ 10 เมตรถึงจะข้ามสะพานจากคลองจ่ายน้ำของเขื่อนอุบลรัตน์ ถัดไปก็จะเป็นหน้าโรงงานน้ำตาล ที่มีฝุ่นคลุ้งตลอดทั้งปี ยกเว้นหน้าฝน จะกลายเป็นขี้โคลนแทน ……กลับมาตรง 10เมตรนั้นต่อครับ พี่ยาเงียบเสียงไป คงเหลือแต่เสียงแอร์เบาๆพอรำคาญหู แสงไฟจากหน้ารถสาดไปเจอ ผู้หญิง หรือ แม่ชี ชุดขาวๆ ประมาณนั้น "แถวนั้นมีวัดหลายแห่ง อาจจะกลั...